JACE van de Ven schreef een mooie column over het Holocaust monument dat ik in 2020 realiseerde in opdracht van de gemeente Tilburg;
Het is 4 mei 2020. We staan met hooguit vijfentwintig mensen in het Vrijheidspark in Tilburg waar de oorlogsherdenkingstekens van de stad in een cirkel bij elkaar staan. Er is dit jaar geen openbare dodenherdenking en ook het nieuwe beeld van Tine van de Weyer, dat na vijfenzeventig jaar de herinnering aan de Holocaust levend moet houden, is hier op 29 april in stilte geplaatst.
Wel een mooie gelegenheid om dit nieuwe beeld eens rustig te bekijken. Van een afstand lijkt het een staketsel van een verbrande boom, overblijfsel van vernietigd leven. Over de zeven takken van de gehavende staak hangen, alsof ze erin gewaaid zijn, met kwastjes afgebiesde kleden met gaten waar het licht doorheen valt. Mooi en triest tegelijk. En dan de takken. In wanhoop lijken die naar de hemel te wijzen als willen ze die om verantwoording roepen. Maar, kijk eens, aan de uiteinden van de zwarte stompen glinsteren kleine ovaaltjes als zwellende bloemknoppen. Een teken van hoop! Kennelijk is de boom niet dood. Je ziet het ook aan de textuur van de stam, hij staat juist op het punt om uit te barsten in bloesems, in nieuw leven. Het beeld staat op een sokkel die een ruime cirkel is waarin groeven zijn aangebracht. Ik lees later dat die groeven een exacte weergave zijn van het stratenpatroon van Tilburg in 1940. Hier is het gebeurd. Hier zijn de mensen die we met dit beeld willen herdenken weggeroofd.
Lees verder op brabantcultureel.nl >
Foto: Joep Eijkens
